بسم الله الرحمن الرحیم

اکنون که از دیار کربلا بازگشته ام می اندیشم که چه زیبا می گفت سید شهیدان اهل فلم که:‏(کربلا !مارانیز در خیل کربلاییان بپذیر!)

ومن به این می اندیشم که اکنون بعد از اقامتی کوتاه در حریم امن حسینی از کدام خیلم

کربلا رفته ام ولی آیا کربلایی هسیم؟

کربلا رفته ام آنجا به خاک افتاده ام  و خاک را بوسیده ام و اشک ریخته ام پایین پای شش گوشه نشسته ام و زار زده ام . بالای سر مبارک ونزد سنگ سرخ نماز خوانده ام ،خودم را به ضریح ابالفضل (علیه السلام)چسبانده ام و...

واکنون به کلمات حسرتناک همت می اندیشم که می گفت : (کربلارفتن خون می خواهد)و به این می اندیشم که چه آسان به کربلا رفته ام و خونی نداده ام .چرا ابن بهشت را این گونه بدون بها و به کوچک ترین بهانه ارزانیم کرده اند ؟شاید این برکت خون همت هاست که امروز بهای کربلای من است .

وبه یاد هم کاروانی کرببلابیم می افتم که می گفت : (فلان فامیل شهیدم خیلی جبهه می رفت وقتی به او می گفتیم : چه خبراست؟ کمی استراحت کن! می گفت : اشکال ندارد مامی جنگیم در عوض راه کربلا باز می شود ،شما آسوده به کربلا می روید)

اللهم لا تجعله آخرالعهد منی لزیارت قبر ابن اخی نبیک (صلواتک علیه و آله)