بسم الله الرحمن الرحیم

گاهی فکر میکنم ماانسانها چقدر عجیب زندگی میکنیم؛چه راحتیم و بی خیال.

مشغول زندگی هستیم. این گزار ه یعنی چه؟

یعنی زندگی مارا به خود مشغول کرده یعنی زندگی تمام توجهمان را جلب کرده یعنی دچار نوعی ویروس همه گیر شده ایم،ویروس روزمره گی!!! یعنی زندگیمان شده زندگی کردن یعنی زندگی میکنیم تا زندگی کرده باشیم

راستی تاحالا فکر کرده ایم که برای چه زندگی می کنیم ؟

زحمت میکشیم عرق میریزیم خسته می شویم پول در میاوریم میرویم سینمابه گردش می رویم لذت می بریم هیجان زده میشویم غصه دار میشویم بغض میکنیم وگاهی حتی گریه !

بعددوباره روز ازنو ...!!!راستی برای چه اینقدر میچرخیم !

نهایت این زندگی کجاست؟به کدام ره میرود این جاده؟آیانهایت این جاده مرگ است؟ یازندگی است؟!اگر مرگ است پس این همه دویدن برای چه؟واگر زندگی است چرا این همه حراس از مرگ؟

چه زیباست این حدیث از امام صادق (علیه السلام):

ملک ینادی کل یوم : ابن آدم لد للموت واجمع للفناء وابن للخراب.(بحار الانوار ج70 ص64)

ملکی است که هرروز ندا می دهد: ای فرزند آدم به دنیا بیاور برای مرگ و جمع کن برا ی فنا وبساز برای خراب شدن!

این روایت نه در بیان آن است که انسان را از تلاش و کوشش مادی بر حذر دارد که این تلاش وکوشش در روایات ما بسیار مدح شده وکسی که دست از این تلاش وکوشش وکسب روزی بردارد بسیار مورد مذمت روایات است.تاآنجا که امیرالمونین (علیه السلام) عده ای را دید که دست از کار شسته، روزو شب در مسجد اند و مشغول عبادت. به شدت با آنان مقابله فرمودوحتی نقل شده که آنان را ازمسجد بیرون راند.

سر این روایت وروایات مشابه آن این است که انسان را ازحقیقتی که پیش روی اوست آگاه کند حقیقتی که برای ما از هرچیز دیگریقینی تر است اما در لا بلای روزمره گی ها آن را به دست فراموشی می سپاریم ، حقیقتی نه چندان دور به نام مرگ.

کدام یک ازما شک دارد که روزی ـ دور یا نزدیک ـ بار ازین دنیا خواهد بست؟وخواهد رفت،رفتنی بدون بازگشت؟اماآنچنان بازی این دنیا را جدی گرفته ایم که گویا به ماضمانت جاوادانگی داده اند!!!

ذکر مرگ به این معنانیست که دراین دنیا زحمت نکشیم. این که کسی بگوید برو زندگی کن و بی خیال مرگ یعنی برو در توهم زندگی کن! عالم واقعیت با خیال ما تغییری نخواهد کرد. ذکر مرگ برای آن است که برای این دنیا زحمت نکشیم چرا که اگر برای این دنیا بافتیم فردا روزی پنبه خواهد شد.صحبت از این است که نگاه مابه پایان راه این زندگی چگونه است؟آیامرگ را پایان زدگی می دانیم یا افق دید ما جایی بعد ازمرگ را هم رصد می کند؟کسی که افق دیدش به بعد از مرگ برسد دیگر این زندگی را موقت و پایان پذیر نمی بیند.چنیین کسی زندگی را بی نهایت و جاودان تصور کرده است . مرگ برای چنین کسی نه تنها در تقاطع جاده زندگی نیست که امتداد راه زندگی است اما در جهانی دیگر با قوانینی متفاوت . قوانینی که بر اساس چگونه زندگی کردن در این دنیاست. اگر صالحانه زندگی کردیم قواعد آن جهان نیز بر ما آسان خواهد بود واگر ظالمانه زندگی کردیم آن جهان برای ما جور دیگری است.

رسول خدا (صلی الله علیه وآله)می فرماید:اصلحوا دنیاکم واعملوا لآخرتکم کانکم تموتون غدا (نهج الفصاحه ص216)دنیای خود را درست کنید وبرای آخرت خود بکوشید آنچنان که گویی فردا خواهید مرد.در این بیان نورانی درستی دنیا در کنار عمل برای آخرت آمده واین دو در کنار ذکر مرگ.

واضح است آنکس که برای حیات جاودان می کوشد در انگیزه و عمل بسی محکم تر و استوار تر از کسی است که برای امروزو فردا ویا حداکثر 70سال و80سال میکوشد .که البته تفصیل این مطلب خود مجال مستقلی میطلبد.